Fot. Źródło http://www.ack.ug.edu.pl/
Nie będzie podsumowania, ogólnej oceny, postulatów. Zróżnicowanie zespołów jest ogromne – jedne działają kilkanaście lat i mają poważny dorobek, inne dopiero co powstały. Większość korzysta z pomocy profesjonalnych reżyserów, nieliczne wyłoniły własnych liderów lub doprowadziły do premiery dzięki koleżeńskiej samopomocy. Uznaliśmy więc, że najwłaściwszą formą relacji jest opisanie obejrzanych przedstawień. Z tego opisywania jednak wynika, że jest coś wspólnego – problem repertuaru. Na pewno uczestniczące w festiwalu teatry zdecydowanie wybierają rozwiązanie bezpieczne, sięgają po „gotowce”, co najwyżej poddając je niewielkiej adaptacji, przeważnie sprowadzonej do skrótu. Na pewno też nie mają zamiaru mówić o sobie, o swoich problemach, swoim widzeniu rzeczywistości, swoim miejscu w świecie. Co łączy niemałą rzeszę członków tak różnych zespołów? Wydaje się, że spoiwem jest chęć bycia razem oraz chęć bycia na scenie, grania. Zwłaszcza to pierwsze trzeba szanować, bo tu może być zaczyn budowania szerszej niż jedna grupa wspólnoty. Autorów tej relacji łączy natomiast przekonanie, które niechaj będzie pointą: to był bardzo dobrze zorganizowany festiwal.
Justyna Gołęcka, Gabriela Stankiewicz, Maciej Tomaszewski