Gdzie jesteśmy, dokąd zmierzamy…

„Jubileusz 60-lecia Teatru Lalek Pleciuga w Szczecinie przygotowano z niezwykłym rozmachem, wplatając go w kilkumiesięczny projekt Teatr i miasto: przestrzeń świętowania / przestrzeń codzienności. Liczba wydarzeń była imponująca. Działaniami objęto większą część miasta, angażując zarówno widzów najmłodszych jak i dorosłych, a przy okazji skupiając szerokie grono sympatyków, teoretyków i twórców teatru lalkowego. Spośród wielu imprez warto wymienić konkurs na plakat do spektaklu Bajki samograjki w reżyserii Anny Augustynowicz, który wieńczył obchody jubileuszu, warsztaty streetartowe, aktorskie, cyrkowe oraz łączące pokolenia „60+6” (dla dziadków i wnucząt), gry miejskie i wspólne sadzenie krokusów na Placu Teatralnym.

Czytaj dalej „Gdzie jesteśmy, dokąd zmierzamy…”

Eduard Koczergin – syn Bronisławy Odyniec (2)

Kiedy Towstonogow zapraszał trzydziestopięcioletniego Koczergina do stałej współpracy, sam dobiegał lat sześćdziesięciu, z których na kierowanie BDT zeszło szesnaście; swój teatr uczynił w tym czasie jedną z czołowych scen Rosji. Koczergina znał już z kilku wspólnych realizacji i u siebie, i na innych scenach; teraz mieli na niemal dwie dekady (Towstonogow umrze w 1989 roku) stworzyć stały duet o wyjątkowym w rosyjskim teatrze tych lat dorobku i znaczeniu. Zaczęli od Aleksandra Wampiłowa („Zeszłego lata w Czulimsku”) i Wasilija Szukszyna („Ludzie energiczni”), skończyli Gorkim („Na dnie”) oraz zrealizowanym w Princeton w USA Czechowem („Wujaszek Wania”), doprowadzając liczbę wspólnych realizacji do trzydziestu. Mimo różnicy wieku i pozycji, wspólny język i metodę pracy wykształcili szybko.
Czytaj dalej „Eduard Koczergin – syn Bronisławy Odyniec (2)”

Maria Dąbrowska o Wojciechu Siemionie

„28.II.1960, niedziela. Wczoraj z największym trudem zapewniłyśmy sobie bilety na występ Wojciecha Siemiona w Studenckim Teatrze Satyryków (Leszno 76). Siemion wypełnia sobą cały program. Powiedzieć – recytuje, odgrywa, przechodząc niekiedy w nucenie, ogromny repertuar tekstów ludowych – to jest nic nie powiedzieć. Siemion stwarza „ósmy cud folkloru”, wobec którego nawet „Mazowsze”, które uważałam dotąd za wyjątkową na materii folkloru kreację – zdaje się banałem.

Czytaj dalej „Maria Dąbrowska o Wojciechu Siemionie”

Ta strona używa plików cookie, aby poprawić przyjazność dla użytkownika. Użytkownik wyraża zgodę na dalsze korzystanie ze strony internetowej.

Polityka prywatności