Kategoria: Scena

Charakterystyka:
• Amatorski ruch artystyczny – obejmuje wszystkie dziedziny sztuki, jest uprawiany zarówno indywidualnie, jak i w formie zespołowej. Uczestnikami są osoby bez formalnego przygotowania zawodowego, niezależnie od wieku, środowiska, wykształcenia, uzdolnień. Fundamentalnymi cechami są dobrowolność udziału oraz bezinteresowność.
• Rozmaite są motywacje uczestnictwa – potrzeba samoistnej wypowiedzi przez sztukę, przygotowanie do dalszej twórczości zawodowej, chęć atrakcyjnego spędzenia wolnego czasu, terapia, resocjalizacja. Twórczość amatorska nie wyklucza osiągnięcia wysokiego poziomu artystycznego, ale nie jest jej celem opanowanie rzemiosła, sprawność warsztatowa. Celem najpierwszym jest poznanie siebie, samowychowanie i samokreacja, rozwinięcie cech potrzebnych dla rozwoju jednostki i społecznie ważnych – pomysłowość, spontaniczność, otwartość, autentyczność, gotowość do poszukiwania i ryzyka. Ujmując rzecz syntetycznie: droga jest ważniejsza od osiągnięcia rezultatu, a postawy od umiejętności. Czytaj dalej „Ruch amatorski – Karta Prawd Podstawowych”

„Na początku XXI wieku ukazały się trzy książki: W roku 2002 Druga przestrzeń Czesława Miłosza z Traktatem teologicznym, rok później Karola Wojtyły poemat „Tryptyk rzymski”, a w 2014 esej Leszka Kołakowskiego „Jezus ośmieszony”. Wszystkie te dzieła zostały napisane w wieku XX. Czy to uprawnia do połączenia w tryptyk? Czy to aby nie sztuczna konstrukcja, czy jest coś, co stanowi motyw przewodni, spajający te trzy części?
Zacznijmy od Traktatu… Czesław Miłosz, jakby trochę się usprawiedliwiając, wyjawia przyczynę, która skłoniła go do napisania tego poetyckiego cyklu. Czytaj dalej „Tryptyk przełomu wieków”

Czytaj dalej „Scena 1-2 (93/94) 2018”

„Święta – uroczystość Narodzenia Pańskiego – jak wszystkie inne, choć w różnym stopniu, mają charakter z gruntu międzyreligijny, a nawet światopoglądowy, w najszerszym rozumieniu ekumeniczny. Przypadają na okres przesilenia zimowego, który pewnie dla wszystkich religii ma szczególne znaczenie. Żeby nie szukać daleko, nasi pradziadowie obchodzili święto zmarłych i Gody, plemiona germańkie świętowały Jul, starożytni Rzymianie czcili bóstwo Sol Invictus – Niezwyciężone Słońce, a chrześcijanie od czwartego wieku Narodzenie Pańskie. Najdłuższa w roku noc ustępuje, dnia przybywa, gdyż wraca życiodajne Słońce. Czytaj dalej „Roztwórz się ziemio…”

„Zrealizowana przez Teatr Wielki – Operę Narodową w maju tego roku nowa wersja baletu Piotra Czajkowskiego Jezioro Łabędzie  do oryginalnego libretta Pawła Chynowskiego, jest dobrą sposobnością do przypomnienia postaci Matyldy Krzesińskiej (1872–1971) – rosyjskiej tancerki polskiego pochodzenia, primabaleriny Cesarskiego Baletu Teatru Maryjskiego w St. Petersburgu, uznawanej za jedną z najwybitniejszych tancerek przełomu XIX i XX wieku.
Dla próbującego zgłębić fenomen tanecznego kunsztu oraz niezwykłej osobowości artystki, przebrnięcie przez wspomnienia i opinie na jej temat krytyków oraz historyków tańca, stanowi nie lada wyczyn. Jedni uznawali ją za boginię tańca o wybitnych zdolnościach aktorskich, inni – za pozbawioną talentu aktorskiego intrygantkę, bezprawnie i bez skrupułów wykorzystującą swoje osobiste koneksje z carskim dworem. Czytaj dalej „Matylda – opowieść o scenicznym kunszcie i dworskim romansie”